endişe

Bugün Beste`yle evcilik oynamaya calistik. Hüsranla sonuclandi. Cocukken yetiskinlerin hayatlarina, bir baska meslegin ya da ismin beraberinde getirecegi farkliliga iliskin pek geliskin olmamakla birlikte kendine özgü bir tahayyülüm varmis, bunu gördüm. Simdi denesem de cocukken oldugu gibi kendimi kaptiramiyorum. Senaryonun "simdi ben Xmisim, Ydeymsiz biz, hersey de cok Zymis" kisimlari bile havada kaldi, icinde kaybolmak söyle dursun. Agdaci Sevilay`dan Tansas peynir reyonu görevlisi Zehra`ya, banka memuresi Su`ya kadar büründügüm her kisi, eninde sonunda yine bendim. Her hayat ayniydi. Yetiskin olmanin bu kadar birlestirici bir hal oldugunu bilmek aci veriyor. Kendine özgü olma hali icinde bulundugum kosullardan, kurmaya calistigim hayattan kaynaklanmiyor. Hatta böyle bir sey var mi ondan bile emin degilim. Yeryüzü, gitarci Ayse olmadan da ayni olacak; tipki Zehra, Sevilay ya da Su olmadan oldugu gibi. Birileri cok benzer bir hayati yasiyor zaten. Bir eksik, bir fazla... Kendimi hic bu kadar genel hissetmemistim ben.