endişe

Her ne kadar bana baska görünse de (daha canli, daha güzel, simdilerde sonbahar renklerinde) bu da Park an der Ilm´in bir baska görüntüsü, eldekilerin en iyisi simdilik.

Tencerem calindi. Hala inanamiyorum. Ortak mutfaktan ucup gitmis. Acim. Beslenemiyorum. Cünkü diger iki tencerem o kadar kücük ki -biz onlara sosluk diyelim hatta- onlarda spagetti yapmak mümkün degil.
Ucuz olsun diye sehre uzak olan yurtta oda tutan bir ögrencinin tenceresini calan insafsizi eshefle kiniyorum.
Tamam, benim lezzet asigi, kendi maslow piramidinin en dibinde spagetti bulunan, bogazi dürttü mü günün hangi saati olursa olsun hic usenmeden kalkip yemek pisiren biri oldugumu bilmedigini varsayalim. Gene de sigar mi insanliga? Ah ah.
Bir de yikamistim. Kolay mi? Her bulasik yikayisimda nasirlarim yumusuyor, aci cekiyorum calisirken. Cok yiyince de cok yikiyorum. Ama dönse simdi tenceem, hic üsenmem hemen mantarli güzel bir sos yapar üzerinden emmentaleri eksik etmem. Sonra da yikarim misler gibi.
Anlatamiyorum. Tenceremin yoklugunun bende yarattigi boslugu anlatamiyorum.
Tencerem gitti. Canim tencerem.
Kapagi duruyor bir basina.
Ben boynu bükük her gün gidip mutfaktaki tüm dolaplari bastan kontrol ediyorum, belki geri gelmistir diye.
Basak ise bana su sarkiyi söylüyor bu halde gördükce:

etme beyhude figan vazgeç gönül
gel bu sevdadan heman vazgeç gönül
olmasın halin yaman vazgeç gönül
gel bu sevdadan heman vazgeç gönül

Bense mutasavviflar gibi, tencereme kavusacagim günü sabirla bekleyip, yoklugunda cektigim aciyla pisiyorum.

Bir aydir burdayim. Geldim, yerlestim, alistim, cok seviyorum. Ve fakat cok calistiriyorlar beni. Bir de internetimi baglamiyorlar. Bir de her sey cok pahali. Ama ben seviyorum. Ilm´de bisiklete binerken kendimden geciyorum, manzarayi sardirip eve götürmek istiyorum. Hos odamin manzarasi da assagi kalmiyor ama olsun. Anlatamiyoum. Okul kapaniyor, binayi terketmem lazim. Ama anlatacagim. Bir baglasalar su internet denen mereti odama ah... Ben mutluyum, isin özü bu simdilik...