endişe

Bu güne kadar suikastlere kurban giden insanlara iliskin canli bir idrakim olmamisti hic. Ben farkinda olmadan oluvermisti hepsi. Saddamin asilmadan önceki görüntülerinden sonra simdi de Hrant Dink`in üstüne örtülü cesedinin fotografi var önümde. Ayakkabilari var. Pantolonunun pacasi var. Ben Hrant Dink`i cok iyi tanimazdim. Ermeni meselesine iliskin pek de derinlesmeyen bilgimin bir parcasini olusturuyordu. Simdi ben bu adamin cesedini tasiyorum aklimin bir kösesinde. Memleketimle benim arama öyle bir mesafe koyuyor ki, anlatamiyorum. Uzanip da tutamayacagim bir yere atiyor beni. Ne yapsam bilemiyorum. Bazi insanlar, memeleketimdeki insanlar, yapacaklari seyleri bu kadar iyi bilirken, can alirken, aldirirken ben bilmek istemiyorum zaten. Bilmeyeyim ben ne yapacagimi. Istemiyorum. Korkuyorum ama. Simdi daha canli korkuyorum. Örtünü kenarindan cikan birbirine bakan o ayaklar geliyor gözümün önüne. Ben ne yapmak gerektigini bilmedigimden mi öyle duruyor o ayaklar, of allahim.