endişe

Esitsizligi taniyorum. Degismez bir gercek olarak kabul edebiliyorum hatta -engellenebilir her türlü esitsizligi engellemeye calisma ilkesi esliginde. Farklilik diyorum bazen ama özünde esitsizlik olmaya devam ediyor -en azindan kimi farkliliklar öyle. Ama esitsizlikle hayatimin içine girdiginde basa cikamiyorum. Neredeyse kacabildigim her durumda kaciyorum ve görmezden geliyorum. Kacamadiklarimda bir sey yapamamak cok yipratiyor, dagiliyorum. Yukaridaki kefeye birseyler koyup denge saglamaya calismak zavalli bir caba halini aliyor. O anda her türlü farkliligi yok etme pahasina yavan bir aynilik tercih edilir gelebiliyor- ne de olsa esitsizligi toplumsal anlamda ortadan kaldirmak icin girisilen büyük cabalar bu sekilde sonuclandi.
Esit olmayan, ötekinin en kötü hali. Her devinim, her degisim iktidari harekete geciriyor. O an kimin lehine göründügünün bir önemi yok, esitsizlik insani hükmeden ve hükmedilen kiliyor -iklki tercih edilir görünse de asla degil. Mesafeler cok büyüyor ve alinip verilebilecek seyler arada bir yerde, bu mesafeyi kat ederken yok oluyorlar.
Ölü olma hali, esitsizligin olmadigi tek hal -kimse bir digerinden daha ölü olamaz. Buna iliskin farkindaliksa yalnizca geride kalanlara ait. Bu yüzden geride kalanlar icin ölüm hala esitsizligi iceriyor.
Farkindalik insana özgüyse eger sadece, o zaman bize cok acimasiz gorunen -ve bu yüzden nadiren iyi niyetlerle müdahele ettigimiz- doga esitsizligi barindirmiyor olmali. Farkindaliktan geriye sadece varolus kaliyor cünkü. Burda tikaniyorum. Kendi algim, benmerkezciligim ve benim deneyimlerimin siniri buradan ileri gitmeme izin vermiyor ne yazik ki.