Deniz sagolsun ben yokken Penguen biriktirecek benim icin, en azindan öyle anlastik. Karsiliginda o da benden bu minvalde herhangi bir sey istedi. Tabi ben parasiz ögrenci zihniyetiyle -her ne kadar o noktaya gelmediysem de bir hiss-i kabl`el vuku durumu mevcut ne de olsa- bu isten nasil ucuza cikarim, nasil böyle el emegi göz nuru siyrilirim derken aklima bir tek her hafta hayir duasi etmek geldi (bu yaraticiliktan yoksun fikir konusunda idare etsin insanlar da beni simdilik). Tabii muhtemelen bu isin bir yolu yordami vardir ama ben 6 yasindayken kuran kursu hayallerimden, annemin lacivert külotlu corap giymem gerekecegine yönelik pek de gerceklik payi barindirmayan uyarisi üzerine vaz gecmis bir insan olarak, son derece tecrübesiz oldugum bir alana el atmis oldum. Simdi burada -kendisi de pek dinle iliskilendirilemeyecek bir insan olan Deniz`in duamin tutmayacagina iliskin öngörüsüne ragmen- ortaya cikan gudubet seyi yazmanin manasi yok tabi. Alisveris merkezinde bos park yeri bulma duasi bile daha münasip bir duadir demekle yetinip, Chuck`a da selam edelim.
Elbette cocukken tanriyla, ama asil olarak dinle iliskim bu kadar sakin ve acisiz sona ermedi. Biten her iliski gibi bunun da hangi noktada koptugunu tam olarak bilemiyorum ama bir dönem, benden 4 yas büyük rol modelimin (bunun türkcesi nedir ya?) son derece dindar bir aileye mensup olmasindan ötürü, bu oldukca tutucu ortamin etkileriyle buna son derece aykiri kendi aile yasantimin carpistigini cok net hatirliyorum. Hele ergenlik öncesi kimlik bunalimi henüz emarelerini gösterirken hayatimi cok kolaylastiracagini o zaman da icten ice farkettigim dini -ya da inanci- hayatima sokmakla, varligindan bir sekilde artik emin olamadigim tanrinyi hayatimdan cikarmak arasinda gidip gelmek pek kolay olmadi. O dönem yasadigim sucluluk, hayatimin hic bir asamasinda bu kadar aci verici bir sekilde ortaya cikmamistir. Bu cok derin bir inanctan ziyade, yaptigim isi en düzgün sekliyle yapmak isteyisimden kaynaklaniyordu sanirim. Simdi böyle anlatinca oldugundan daha ciddi bir bunalim gibi görünüyor ama yok, yazdigim gibi oldu ama göründügü kadar kötü degildi.
Her neyse, tüm bu sürecin sonunda ben arkadasi icin bir hayir duasi bile edemeyecek bir insan olup ciktim. Zaten etsek de tutmuyormus. Ateistin hayir duasini begenmeyende tabi asil kabahat. Bir de bunlari okusun da kanattigi yarayi görsün bakalim :)
Elbette cocukken tanriyla, ama asil olarak dinle iliskim bu kadar sakin ve acisiz sona ermedi. Biten her iliski gibi bunun da hangi noktada koptugunu tam olarak bilemiyorum ama bir dönem, benden 4 yas büyük rol modelimin (bunun türkcesi nedir ya?) son derece dindar bir aileye mensup olmasindan ötürü, bu oldukca tutucu ortamin etkileriyle buna son derece aykiri kendi aile yasantimin carpistigini cok net hatirliyorum. Hele ergenlik öncesi kimlik bunalimi henüz emarelerini gösterirken hayatimi cok kolaylastiracagini o zaman da icten ice farkettigim dini -ya da inanci- hayatima sokmakla, varligindan bir sekilde artik emin olamadigim tanrinyi hayatimdan cikarmak arasinda gidip gelmek pek kolay olmadi. O dönem yasadigim sucluluk, hayatimin hic bir asamasinda bu kadar aci verici bir sekilde ortaya cikmamistir. Bu cok derin bir inanctan ziyade, yaptigim isi en düzgün sekliyle yapmak isteyisimden kaynaklaniyordu sanirim. Simdi böyle anlatinca oldugundan daha ciddi bir bunalim gibi görünüyor ama yok, yazdigim gibi oldu ama göründügü kadar kötü degildi.
Her neyse, tüm bu sürecin sonunda ben arkadasi icin bir hayir duasi bile edemeyecek bir insan olup ciktim. Zaten etsek de tutmuyormus. Ateistin hayir duasini begenmeyende tabi asil kabahat. Bir de bunlari okusun da kanattigi yarayi görsün bakalim :)
0 Comments:
Yorum Gönder
<< Home