endişe

Sinava iki gun kaldi. Karsimda bir muhatab olmadan bir seyler gevelemem lazim. Baska insanlarla konusmaktan kacsam da kafam surekli bununla mesgul. Insanlar bu konuda konusmak istemeyisimi sinavin yaklastigi gerceginden bucak bucak kacma istegime yoruyorlar sanirim. Ama uzerine konusmamak kacmak konusunda en ufak bir yardim saglamiyor, bunu kabulleneli cok oldu zaten. Sadece insanlarin iyi dileklerini duymak cok zor geliyor. Bir sekilde rahatlatmaya calisiyorlar isin kötüsü. Oysa hic bir care yok bunun icin. Ben bu konuda kendimi olabildigince endiseden arindiriyorum zaten -ki pek de olanakli degil ama ne yazik ki. Bunun disinda herhangi birinden gelecek suni özgüven-destek calismalari sadece bu konudaki eksigimin daha da su yüzüne cikmasina neden oluyor. Isin icinde bir de beslenen guveni bosa cikartma kaygisi var tabi ama sanmiyorum ki annecigim disinda benim bu sinavi kazanmama, daha dogrusu bunu herkesten cok benim hakettigime kesin inanan birileri olsun. Kirpi yavrusunu benim pamuk evladim diye seviyor. Ote yandan insanlarin konuya iliskin kendi inancsizliklarini bir yandan caktirmayip bir yandan da bu ihtimali de goz onunde bulundurur destek calismalarini izlemek cok rahatsiz edici. Soylenen ya da soylenmeyen her sey rahatsiz ediyor. Ote yandan bu iyi niyet-hadi-yavrum-aslansin-yaparsin-sen-rahat-ol-sana-guveniyoruzlara cok ama cok ihtiyacim var sanirim. Ben de bilmiyorum ne istedigimi.
Her neyse. Gectigimiz bir hafta icinde cok az calistim zaten. Kaygi kilitlenmesi yasiyorum her zamanki gibi. Her sabah 7 civarinda kalkip ilk seansimi buyuk bir azimle yapip sonrasinda yapacak birsey bulamadigimdan -nette kimse olmuyor gunduz, alman televizyonu izlememse soz konusu bile olamaz zaten- ve kitap getirmeyi unuttugumdan 3. sinifa giden kuzenimin almanca cocuk kitaplarina yapisiyorum butun gun (tabii ki bahanem almancami gelistirmekti ilk asamada, ama ayni serinin ucuncu kitabini okumaya basladigimdan beri bu da gecerliligini kaybetti). Ya da normalde asla yapmadigim bir seyi yapip gunduz uyuyorum. Bir yandan elime gecen hersyden tikinmakla mesgulum tabi. Piyano calismak yerine Cana`nin calismasina yardim edip kendimi filmlerdeki diktatör ruhlu, rus asilli, mukemmeliyetci, uyuz piyano ögretmeni gibi hissediyorum. Bir yandan tuhaf bir vurdumduymazlik hali var ustumde. Öte yandan kabuslar görüyorum sinava iliskin ve bazen nefes almakta zorlaniyorum fazla tahayyül edersem sinavi.
Bir kac ay once bugune yani sinavdan kisa sure oncesindeki halime iliskin yaptigim tahminlere kiyasla cok daha iyi durumdayim sanirim. Birseylerin öncesinde cok heyecanli ve endiseli olmak her zaman icin yararima oldu cünkü bir sekilde o an geldiginde kendimi toparlamayi basariyorum. Bu da korkutuyor beni. Butun kayginin sinav aninda zuhur etmesinden endise ediyorum. Korkuyorum iste.