<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d24919536\x26blogName\x3dendi%C5%9Fe\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLACK\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://hibon.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3dtr_TR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://hibon.blogspot.com/\x26vt\x3d-5360594913391802653', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Gene Weimar

Çarşamba, Mayıs 31, 2006



Dunku yerimde duramama hali ve suratimdaki daimi mutlu ve salak ve de tum dislerin sergilendigi ifade bugun yerini biraz daha az aptal ama hala mutlu ve artik dislerin belli araliklarla kendini gosterdigi bir ifadeye birakti. Yorgunum bir de. Uyuyamadim butun gece heyecandan. En son orkestraya girdigimi ogrendigimde bu ruh halini yasamistim sanirim. Oncesinde ise pek hatirlamiyorum boyle bir sey. Orkestra orneginden yola cikarak bendeki bu gazin beni 3 ila 4 sene sorunsuz goturebilecegi sonucuna varilabilir. Tabii bu sefer kosullar biraz daha agir olacak. Hayatimda ilk defa kopek gibi calismam gerekecek ve benim bu konuda cuvallama ihtimalim mevcut.
Almanya`da muzik egitimi alma kararimin arkasinda cok iyi okullar ve hocalar olmasi var. Ama bunun yaninda buraya gelmenin beni biraz olsun degistirecegi umudu da vardi tabii. Henuz bu degisimin gerceklesip gerceklesmeyecegini bilmiyorum. Henuz bu, onumde beni felce ugratan bir sorun olarak durmuyor. Hala cok mutluyum ve bu olasilik hala cok uzaktan sadece bir "ce" yapiyor bana. Elimde degil. Endiselenemiyorum. Gulumsuyorum surekli sadece. Arada korkularim ususuyor basima ama kesin bir mutluluk hali onlari kovalayiveriyor. Cok uzun zamandan beri ilk defa mutluyum ben ya.
Asik olmak gibi. Her seyi halledebilecegime inaniyorum. Ya da inanir gibi yapiyorum. Yok yok, inaniyorum. Her sey bu merkezden yola cikarak varilan ikincil bir konuma tasiniyor. Icimdeki, her seyden sikayet eden mizmiz bir seyler geveliyor ama onu duymazliktan geliyorum. Baska bir insan olmusum gibi geliyor. Durmadan internette okulun sayfasini acip kucucuk, kutu gibi, sekerlemeden yapilmis bir ev gibi duran ve ismi bile beni buyuleyen Bachhaus`a bakiyorum ve baska bir insan olarak cok calisacagim, cok sey ogrenecegim ve mutlu olacagim -tamam evet belki ayni insan olarak mutsuz da olacagim, ama yok yok mutlu olacagim- bu binaya doyamiyorum. Evren hakli. Ayse Franz`i seviyor. Ve birini bu kadar sevdikten sonra genelde oldugu gibi sonradan donup baktigimda, gormedigim icin burada sozunu etmedigim seylerin su anda tarafimdan farkedilmemis olmasi aptalca gorunecek bana. Olsun. Gorunsun. Ben simdiden biliyorum ki, su anda hersey gormezden gelmeye deger. Ben su anda cok mutlu hissediyorum. Bir daha ne zaman bu kadar mutlu olurum, bu daha ne kadar surer onu da bilmiyorum. Salla gitsin. Onemi var mi? Yok. Mutluyum...

posted by hibon
21:43

0 Comments:

Yorum Gönder

<< Home