endişe

anlaşılmak zor zanaat. anlaşılam ihtiyacını dile getirmek daha da zor. hele ki bunu blog gibi başkalarının da okuyabileceği bir yerde kendini çok açık etmeden bu başkalarının pek de anlamayacağı şekilde yapmaya çabalamak. bu gene de karşı konulması güç bir eğilim. ne de olsa ima edilen şeyi anlayacak en az bir kişi hep var. ya da anlamasa da sorabilecek ve sorusuna cevap alabilecek biri ya da birileri. geriye de anlamayacak ve meraklandıklarıyla kalacak bir insanlar topluluğu kalıyor. ama gene de sempati duyabilir ve bilmedikleri mesele her neyse onun çözümlenmesi içtenlikle dileyebilirler. belki bunun için benim okuduğum ve kişisellikten tamamen uzak olmayan blog yazarlarının, benim için üstü kapalı ve anlaşılmaz olan ama aslında birilerinin anlaması için yazdıkları zamanlar oluyor. anlaması gereken kişi, kişisel olduğu su götürmez derdini başkalarının görüşüne kısmen açarak ya da varlığını yazılı ortamda onaylayarak bir anlamda okurlarının anlama çabalarının da desteğiyle, başka gözlerin ne gördüklerini aslında bilmeyen görüşleriyle bir tür kavrayışa ulaşmaya çalışan yazarın kendisi de olabilir. ya da bu ne gördüğünden bihaber görüşlerin arasında gördüğünden haberdar olan ve zaten olması gereken kişi ve kişilere konumlarının farklılığını hissettirerek "o kim olduğunu biliyor" demenin bir yolu bu. ama bir anlık bir refleks olmadığına inanıyorum. ardında güçlü bir anlaşılma ve birşeyler anlatma ihtiyacı olmadan bir derdin iması dahi zor.